Szkolna wycieczka do Inowrocławia

W dniach 21-22 maja 2009 r. odbyła się szkolna wycieczka do Inowrocławia.

Uczestniczyli w niej uczniowie klas I TM i II TM wraz z opiekunami – paniami: Aliną Orzoł i Ewą Kopeć. Wycieczka miała charakter edukacyjno integracyjny. Zwiedzaliśmy,„Solanki” Uzdrowisko Inowrocław ze szczególnym zwróceniem uwagi na prowadzoną tam rehabilitację i medycynę fizykalną (czytaj niżej). Zwiedzaliśmy również miasto. A późnym popołudniem i wieczorem w miejscu zakwaterowania zorganizowaliśmy sobie wspólnego grilla.

Czy wycieczka do Inowrocławia może okazać się nudna, zwyczajna i bez rewelacji? Z pewnością tak, lecz gdy jedziemy z otwartymi umysłami i w dobrym towarzystwie na pewno zostanie w naszej pamięć nawet do końca życia. Relacje uczniów Policealnej Szkoły Medycznej w Płocku:

• Impreza integracyjna, z tańcami w burzy i w deszczu to niezapomniane wrażenie. – Pizza była wyśmienita!
• Szkoda że wycieczka trwała tylko jeden dzień. Chętnie zostalibyśmy razem dłużej.
• Zobaczyłam urządzenia, o których uczyliśmy się na fizjoterapii. Wiem teraz jak się ich używa I do czego służą. Fajnie było też zobaczyć fizjoterapeutów z pacjentami podczas pracy.

Niestety, każda wycieczka musi się kiedyś skończyć i nasza też się skończyła. Każda, nawet krótka podróż, może okazać się niezapomnianym przeżyciem, gdy jedzie się z dobrym nastawieniem, towarzystwem i planem.

Zapraszamy do obejrzenia zdjęć (niestety najlepszego nie zobaczycie tutaj, ponieważ tak dobrze się bawiliśmy, że nikt nie zajmował się aparatem)

Tężnia solankowa Inowrocław, zwany często – miastem na soli-, leży na potężnym wsadzie solnym, który miał ogromne znaczenie dla rozwoju miasta. Na głębokości od 4500 do około 6000 m pod Równiną Inowrocławską zalega sól, będąca pozostałością istniejącego tu przed 210 mln lat Morza Cechsztyńskiego. Na podziemnym garbie kujawskim, biegnącym wzdłuż górnego biegu Noteci, sól utworzyła wysad, który wypiętrzył wzgórze wyrastające 10-20 m ponad Równinę Inowrocławską (ok. 90 m n.p.m.). W 1875 powstało uzdrowisko, w którym do dziś wykorzystuje się do celów leczniczych miejscowe bogactwa naturalne: sól i solankę. W parku zdrojowym, zwanym Parkiem Solankowym, znajdują się wszystkie obiekty sanatoryjne. Najstarsze pochodzą z drugiej połowy XIX wieku. Najnowszą budowlą jest otwarta we wrześniu 2001 roku tężnia solankowa. Inhalatorium solankowe przyciąga kuracjuszy walorami leczniczymi i oryginalnością konstrukcji. Działanie tężni jest bardzo proste: solanka jest pompowana na najwyższy poziom budowli, po czym swobodnie spływa po gałązkach tarniny ulegając przy tym odparowaniu. Wokół tężni powietrze nasycone jest jodem i mikroelementami,powstającymi wskutek ociekania solanki i działania ruchu powierza. Wytworzony w ten sposób aerozol, służy profilaktyce i wspomaga leczenie schorzeń górnych dróg oddechowych, chorób tarczycy, schorzeń alergicznych skóry, obniża poziom ciśnienia tętniczego. Inowrocławska tężnia ma kształt dwóch połączonych ze sobą wieloboków, mierzy 9 metrów wysokości i ponad 300 metrów długości. Taka konstrukcja najkorzystniej zapewnia wytwarzanie aerozolu solankowego i zapobiega jego rozpraszaniu. Na całej długości tężni znajduje się taras widokowy, z którego można podziwiać panoramę Parku Solankowego i części miasta. Taras widokowy czynny w okresie letnim od 9.00 do 19.00. Przebywanie w odległości minimalnej od tężni (ok.30 m) nie powinno trwać jednorazowo dłużej niż 15-30 minut, w celach leczniczych zaleca się korzystanie z inhalacji co najmniej dwa razy dziennie. W kompleksie tężni solankowej jest również miejsce na czynny wypoczynek: do dyspozycji gości oddano 18 torów do minigolfa, trzy tory do gry w kręgle i stoliki do gry w szachy. W niewielkiej odległości znajdują się korty tenisowe. Inowrocławska budowla, trzecia w kraju pod względem chronologii powstania, jest drugą, co do wielkości. W całej Europie jest tylko kilkanaście tężni, w tym jedna w mieście partnerskim Inowrocławia – niemieckim Bad Oeynhausen. Przy jej budowie wykorzystano tarninę z okolic Inowrocławia. Uzdrowisko Założycielami i głównymi udziałowcami zarejestrowanej 4 maja 1875 roku w Królewskim Sądzie Powiatowym w Inowrocławiu spółki akcyjnej „Solanki Inowrocławskie” byli: dr praw Zygmunt Wilkoński oraz adwokaci Samuel Hoeniger i Oskar Triepcke. Spółka wykupiła od miasta tereny pod budowę obiektów kąpielowych oraz parku zdrojowego i już w 1876 roku uruchomiono pierwszy zakład leczniczy z 14 wannami do kąpieli solankowych. Po roku wybudowano następne łazienki solankowe z 15 wannami, a w 1880 roku trzeci obiekt leczniczy nazwany „Nowym światem”. Głównie zamierzano leczyć choroby reumatyczne, kobiece i skórne. W 1886 roku wybudowano łazienki dla dzieci cierpiących na reumatyzm. W późniejszym okresie modernizowano istniejące obiekty i
stawiano nowe, m.in. zaprojektowano cieplarnię. Od 1915 roku w nowo otwartej pijalni wód mineralnych pojawiła się „Kujawianka”, produkowana z miejscowego źródła kopalnianego. Rangę inowrocławskiemu zdrojowisku dodawał fakt, iż protektorat nad nim przyjęła niemiecka para cesarska. Okres prosperity kurortu przypadł na czas II Rzeczypospolitej. Nobilitowane przyznaniem oficjalnej nazwy „Inowrocław-Zdrój” już w 1920 roku uzdrowisko wzbogaciło się o muszlę koncertową i kolejne zakłady lecznicze: kąpieli solankowych i kwasowęglowych (budowany w latach 1922-1924) i przyrodoleczniczy, tzw. wziewalnię (1928-1929). Pierwszym sanatorium był wzniesiony w latach 1928-1930 gmach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W sąsiedztwie, w zachodniej części miasta wyrosła szybko dzielnica zdrojowa z bogatymi willami i pensjonatami. Zapobiegliwie dbano o wygląd Parku Solankowego: zakładano i troskliwie utrzymywano deptaki i kwietniki, pobudowano korty tenisowe, a na jednym z parkowych stawków postawiono most i molo ze stylizowaną latarnią morską. Inowrocław w międzywojniu stał się jednym z popularniejszych polskich uzdrowisk, do którego na kurację licznie przyjeżdżali obcokrajowcy. Modny stał się też wśród polskich elit intelektualnych, bywali w Inowrocławiu znani politycy, aktorzy i sportowcy, by wymienić choćby premiera Władysława Grabskiego, generałów Władysława Sikorskiego i Józefa Hallera, kontradmirała Józefa Unruga, wojewodę pomorskiego, późniejszego prezydenta RP na uchodzstwie Władysława Raczkiewicza, prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego, prezydenta Poznania, pózniejszego Delegata Rządu na Kraj Cyryla Ratajskiego, Ludwika Sempolińskiego i olimpijczyka Janusza Kusocińskiego. W 1951 roku uzdrowisko (nazwane teraz „Uzdrowisko Inowrocław”) wraz z sanatoriami i znacjonalizowanymi już wcześniej prywatnymi pensjonatami przejęte zostało przez utworzony w Warszawie Centralny Zarzšd Uzdrowisk Polskich. Ponowny rozwój bazy leczniczej nastąpił w latach 70., kiedy wybudowano sanatoria branżowe z szerokim zapleczem medycyny uzdrowiskowej: „Energetyk” (obecnie Centrum Rehabilitacyjno-Wczasowe „Energetyk”), „Metalowiec ’70”, „Modrzew” i Kolejowe Sanatorium Uzdrowiskowe im. dra Józefa Krzymińskiego (od 2008 roku – Sanatorium Uzdrowiskowe „Przy Tężni” im. dra Józefa Krzymińskiego). W znacznym zakresie powiększono bazę Przedsiębiorstwa Państwowego „Uzdrowisko Inowrocław” (dziś „Solanki” Uzdrowisko Inowrocław sp. z o.o.), a największym przedsięwzięciem był oddany do użytku w 1988 roku Zespół Sanatoriów Uzdrowiskowych „Kombatant” (obecnie „Kujawiak”). Słabobodzcowy klimat nizinny okolic Inowrocławia nie obciąża organizmów osób chorych na niewydolności krążenia i ma dobroczynny wpływ w procesie rehabilitacji chorób serca i po zawale mięśnia sercowego. Klimat sprzyja także leczeniu chorób reumatycznych oraz wspiera rehabilitację układu ruchu. Głównymi profilami leczniczymi inowrocławskiego uzdrowiska są obecnie: choroby krążenia, reumatologia oraz choroby układu ruchu, w tym stany zwyrodnieniowe, urazowe i zapalne, choroby kręgosłupa, układów oddechowego i pokarmowego (m.in. nieżyt górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok, rozedma płuc, cukrzyca, otyłość, przewlekły nieżyt żołšdka z nadkwasotš i stany po operacjach pęcherzyka i dróg żółciowych). Placówki uzdrowiskowe oferują swym pacjentom kilkadziesiąt rodzajów zabiegów leczniczych: kąpiele solankowe, zawijanie borowinowe, kąpiele wirowe, kwasowęglowe i perełkowe, natryski (bicze) szkockie, hydromasaże angielskie i aromatyczne, ćwiczenia kinezyterapeutyczne indywidualne i zespołowe, masaże lecznicze klasyczne, pneumatyczne i aquavibron oraz zabiegi z zakresu fizykoterapii: światłolecznictwo, ultrasonoterapia, elektrolecznictwo, parafinoterapia, inhalacje i działania laseru oraz krioterapia, czyli leczenie zimnem. W sanatorium „Energetyk” wybudowano (pierwszą w polskich ośrodkach sanatoryjnych) specjalną komorę do krioterapii ogólnej, w której pacjenci poddawani są krótkotrwałym zabiegom rehabilitacyjnym w temperaturze od – 100 do -160oC. Krioterapia ogólna pozwala osiągać znakomite rezultaty przy rehabilitacji stawów i poprawie siły mięśni, których nie sposób osiągnšć przy stosowaniu konwencjonalnych metod leczenia. Od niedawna placówka stosuje również, dzięki ścisłej współpracy z ośrodkiem rekreacji konnej, elementy hipoterapii.